Challenger de Cherbourg
De Wikimanche
(Redirigé depuis Tournoi de tennis de Cherbourg)
Le Challenger de Cherbourg est un tournoi de tennis professionnel de la Manche, qui se dispute chaque année à Cherbourg-en-Cotentin.
Historique
Il est créé en 1994.
Il est patronné par la DCNS de Cherbourg jusqu'en 2011, puis par le Conseil départemental de la Manche. Sa dénomination officielle devient alors Challenger La Manche-Cherbourg.
Il est dirigé par Alain Thiébot jusqu'en 2020 et organisé en étroite collaboration avec la ville de Cherbourg-en-Cotentin.
Les stars mondiales Nicolay Davydenko (2000), Rafael Nadal (2003), Gaël Monfils (2004), Stanislas Wawrinka (2004 et 2005), Richard Gasquet (2005), Novak Djokovic (2005), Michaël Llodra (2006) et Jo-Wilfried Tsonga (2007) - entre autres - y ont participé.
En 2020, et pour la première fois, la finale du simple est retransmise en direct par la télévision, sur la chaîne BeIn Sports.
En 2023, le tournoi se déroule pour la première fois au complexe Jean-Jaurès d'Équeurdreville.
Infrastructures
Le tournoi se joue en salle, au complexe sportif de Chantereyne. Les qualifications ont lieu au complexe Bagatelle à Tourlaville[1].
Dotations
Doté de 37 500 $ à sa création [2], puis de 50 000 $ [3], il met en jeu 75 000 € en 2014 grâce à un bonus de l'Association of tennis professionnals (ATP), ce qui le classe parmi les dix plus grands tournois français [4]. En 2015, la dotation est revue à la baisse (un peu moins de 50 000 $), ce qui maintient le tournoi au neuvième rang national[1].
Le vainqueur se voit attribuer 90 points au classement ATP, ainsi qu'une somme de 6 150 €[1]. Le finaliste empoche un chèque de 3 600 € et 55 points ATP[1] (Chiffres 2014 : 100 points ATP et 9 200 € au vainqueur et 5 400 € au finaliste [5].)
Fréquentation
Il accueille 12 000 spectateurs en 2016 [6] (12 000 en 2014[1] ; 11 000 sur neuf jours en 2012[3]).
Palmarès
Simple
Année | Vainqueur | Finaliste | Score |
2024 | Zsombor Piros (Hongrie) | Mattéo Martineau (France) | 6–3, 6–4 |
2023 | Giulio Zeppieri (Italie) | Titouan Droguet (France) | 7–5, 7–6 (4) |
2022 | Benjamin Bonzi (France) | Constant Lestienne (France) | 6–4, 2–6, 6–4 |
2021 | Ruben Bemelmans (Belgique) | Lukas Rosol (Rép. tchèque) | 6–4, 6–4 |
2020 | Roman Safiullin (Russie) | Roberto Marcora (Italie) | 6–4, 6–2 |
2019 | Ugo Humbert (France) | Steve Darcis (Belgique) | 6–7, 6–3, 6–3 |
2018 | Maximilian Marterer (Allemagne) | Constant Lestienne (France) | 6–4, 7–5 |
2017 | Mathias Bourgue (France) | Maximilian Marterer (Allemagne) | 6–3, 7–6 (3) |
2016 | Jordan Thompson (Australie) | Adam Pavlasek (Rép. tchèque) | 4–6, 6–4, 6–1 |
2015 | Norbert Gombos (Slovaquie) | Benoît Paire (France) | 6–1, 7–6 |
2014 | Kenny De Schepper (France) | Norbert Gombos (Slovaquie) | 3–6, 6–2, 6–3 |
2013 | Jesse Huta Galung (Pays-Bas) | Vincent Millot (France) | 6–1, 6–2 |
2012 | Josselin Ouanna (France) | Maxime Texeira (France) | 6–2, 6–3 |
2011 | Grigor Dimitrov (Bulgarie) | Nicolas Mahut (France) | 6–2, 7–6 |
2010 | Nicolas Mahut (France) | Gilles Muller (Suisse) | 6–4, 6–3 |
2009 | Arnaud Clément (France) | Thierry Ascione (France) | 6–2, 6–4 |
2008 | Thierry Ascione (France) | Kristian Pless (Danemark) | 7–5, 7–6 (5) |
2007 | Federico Luzzi (Italie) | Jérome Haehnel (France) | 7–5, 7–6 (6) |
2006 | Nicolas Mahut (France) | Jean-Christophe Faurel (France) | 6–2, 6–4 |
2005 | Rik de Voest (Afrique du Sud) | Nicolas Mahut (France) | 7–5, 6–2 |
2004 | Julien Jeanpierre (France) | Roko Karanusic (Croatie) | 6–1, 6–2 |
2003 | Sergio Roitman (Argentine) | Rafael Nadal (Espagne) | 6–3, 5–7, 6–4 |
2002 | Lionel Roux (France) | Jean-René Lisnard (France) | 6–4, 5–7, 6–3 |
2001 | Orlin Stanoytchev (Bulgarie) | Clemens Trimmel (Autriche) | 6–4, 3–6, 7–5 |
2000 | Julien Boutter (France) | Mikhail Youzhny (Russie) | 6–1, 6–0 |
1999 | Sébastien Grosjean (France) | Antony Dupuis (France) | 4–6, 6–3, 6–0 |
1998 | Jérome Golmard (France) | Gianluca Pozzi (Italie) | 3–6, 6–4, 6–3 |
1997 | Frederik Fetterlein (Danemark) | Lionel Roux (France) | 6–3, 6–4 |
1996 | Magnus Gustafsson (Suède) | Kenneth Carlsen (Danemark) | 6–7, 7–6, 6–4 |
1995 | Gianluca Pozzi (Italie) | Kenneth Carlsen (Danemark) | 1–6, 7–6, 6–4 |
1994 | Thierry Guardiola (France) | Lionel Roux (France) | 6–4, 6–4 |
Double
Année | Vainqueurs | Finalistes | Score |
2024 | Georges Goldhoff (États-Unis) James Kent Trotter (Japon) |
Rayan Nijboer (Pays-Bas) Niklas Schell (Allemagne) |
6–2, 6–3 |
2023 | Vladyslav Manafov (Ukraine) Ivan Liutarevich (Biélorussie) |
Karol Drzewiecki (Pologne) Kacper Zuk (Pologne) |
7–6 (10), 7–6 (7) |
2022 | Quentin Halys (France) Jonathan Eysseric (France) |
Hendrik Jebens (Allemagne) Niklas Schell (Allemagne) |
7–6, 6–2 |
2021 | Lukas Klein (Slovaquie) Alex Molcan (Slovaquie) |
Antoine Hoang (France) Albano Olivetti (France) |
1–6, 7–5, 10–6 |
2020 | Roman Safiullin (Russie) Pavel Kotov (Russie) |
Albano Ollivetti (France) Dan Added (France) |
7–6, 5–7, 12–10 |
2019 | Nathaniel Lammons (USA) Robert Galloway (USA) |
Javier Barranco Cosano (Espagne) Raul Brancaccio (Italie) |
7–6, 6–2 |
2018 | Antonio Sancic (Croatie) Ken Skupski (Grande-Bretagne) |
Romain Arneodo (Monaco) Tristan-Samuel Weissborn (Autriche) |
6–3, 1–6, 10–4 |
2017 | Roman Jebavy (Rép. tchèque) Igor Zelenay (Slovaquie) |
Dino Marcan (Croatie) Tristan-Samuel Weissborn (Autriche) |
7–6 (4), 6–7 (4), 10–6 |
2016 | Ken Skupski (Grande-Bretagne) Neal Skupski (Grande-Bretagne) |
Yoshihiko Nishioka (Japon) Aldin Setkic (Bosnie-Herzégovine) |
4–6, 6–3, 10–6 |
2015 | Andreas Beck (Allemagne) Jan Merti (Rép. tchèque) |
Rameez Junaid (Australie) Adil Shamasdin (Canada) |
6–2, 3–6 [10-3] |
2014 | Henri Kontinen (Finlande) Konstantin Kravchuck (Russie) |
Pierre-Hugues Herbert (France) Albano Olivetti (France) |
6–4, 6–7, 10–7 |
2013 | Sanchai Ratiwatana (Thaïlande) Sonchat Ratiwatana (Thaïlande) |
Philipp Marx (Allemagne) Florin Mergea (Roumanie) |
7–6, 6–4 |
2012 | Laurynas Grigelis (Lituanie) Uladzimir Ignatic (Biélorussie) |
Dustin Brown (Allemagne) Jonathan Marray (Grande-Bretagne) |
4–6, 7–6 (9), 10–0 (0) |
2011 | Pierre-Hugues Herbert (France) Nicolas Renavand (France) |
Nicolas Mahut (France) Édouard Roger-Vasselin (France) |
3–6, 6–4, 10–5 |
2010 | Nicolas Mahut (France) Édouard Roger-Vasselin (France) |
Harsh Mankad (Inde) Adil Shamasdin (Canada) |
6–2, 6–4 |
2009 | Arnaud Clément (France) Édouard Roger-Vasselin (France) |
Martin Fischer (Autriche) Martin Slanar (Autriche) |
4–6, 6–2 [10–3] |
2008 | Florin Mergea (Roumanie) Horia Tecau (Roumanie) |
Jean-Claude Scherrer (Suisse) Marcio Torres (Brésil) |
7–5, 7–5 |
2007 | Michal Mertinak (Slovaquie) Robin Vik (Rép. Tchèque) |
Lukasz Kubot (Pologne) Dick Norman (Belgique) |
6–2, 6–4 |
2006 | Jean-Francois Bachelot (France) Stéphane Robert (France) |
Sanchai Ratiwatana (Thaïlande) Sonchat Ratiwatana (Thaïlande) |
7–6 (5), 6–3 |
2005 | Sanchai Ratiwatana (Thaïlande) Sonchat Ratiwatana (Thaïlande) |
Jean-Christophe Faurel (France) Nicolas Renavand (France) |
6–3, 6–2 |
2004 | Michal Mertinak (Slovaquie) Alexander Waske (Allemagne) |
Emilio Benfele Alvarez (Espagne) Jun Kato (Japon) |
6–4, 7–6 (1) |
2003 | Benjamin Cassaigne (France) Rik de Voest (Afrique du Sud) |
Brandon Coupe (USA) Scott Humphries (USA) |
6–7 (17), 7–6 (5), 7–6 (11) |
2002 | Noam Behr (Israël) Jonathan Erlich (Israël) |
Julien Benneteau (France) Lionel Roux (France) |
forfait |
2001 | Julian Knowle (Autriche) Lorenzo Manta (Suisse) |
Cédric Kauffmann (France) Frédéric Niemeyer (Canada) |
3–6, 6–4, 6–3 |
2000 | Julien Boutter (France) Michaël Llodra (France) |
Julien Benneteau (France) Nicolas Mahut (France) |
2–6, 6–4, 7–5 |
1999 | Michael Hill (Australie) Andrew Painter (Australie) |
Massimo Bertolini (Italie) Cristian Brandi] (Italie) |
7–5, 7–6 |
1998 | Massimo Ardinghi (Italie) Massimo Bertolini (Italie) |
Jean-Philippe Fleurian (France) Stéphane Simian (France) |
6–3, 2–6, 6–4 |
1997 | Max Mirnyi (Bélarussie) Kevin Ullyett (Afrique du Sud) |
Stefano Pescosolido (Italie) Vincenzo Santopadre (Italie) |
6–3, 6–7, 6–4 |
1996 | Marius Barnard (Afrique du Sud) Bill Behrens (USA) |
Joao Cunha Silva (Portugal) Mathias Huning (Allemagne) |
6–2, 4–6, 6–3 |
1995 | Bill Behrens (USA) Matt Lucena (USA) |
Marius Barnard (Afrique du Sud) Stefan Kruger (Afrique du Sud) |
7–6, 6–1 |
1994 | Neil Broad (Grande-Bretagne) Johan de Beer (Afrique du Sud) |
Donald Johnson (USA) Kent Kinnear (USA) |
7–6, 2–6, 6–3 |
Chiffres
En 2013, ce sont « près de 80 matches » qui sont joués au cours de l'épreuve nécessitant l'utilisation de 3 000 balles et le service de 2 400 repas [4].
Records
L'Australien Jordan Thompson détient le record du match de plus long du tournoi (2 h 41) contre Pierre-Hugues Herbert (France) le 26 février 2016 et celui du match le plus court (51 min.) contre Jurgen Zopp (Allemagne) le 22 février 2016 [7].
Le Bulgare Grigor Dimitrov est le plus jeune vainqueur du tournoi, en 2011, à 19 ans et 10 mois [7].
Notes et références
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 et 1,4 Supplément Challenger La Manche-Cherbourg, La Presse de la Manche, 20 février 2015.
- ↑ « Jeu, set et match », Reflets, n° 88, décembre 2012.
- ↑ 3,0 et 3,1 « Cherbourg-Octeville, rendez-vous du jeune tennis », Cherbourg-Octeville Magazine, n° 142, février 2012.
- ↑ 4,0 et 4,1 « Challenger La Manche-Cherbourg : dans le top 10 des tournois ATP », Cherbourg-Octeville Magazine, n° 152, février 2014.
- ↑ « La finale du 21e Challenger en chiffres », Dimanche Ouest-France, 2 mars 2014.
- ↑ « Jordan Thompson sur le toit de Chantereyne », Ouest-France, 29 février 2016.
- ↑ 7,0 et 7,1 « Pavlasek et Thompson bouleversent l'ordre établi », Dimanche Ouest-France, 28 février 2016.